Een veel gestelde vraag is van vertel ik het wel of niet aan me partner, vriendin, vriend of ouders. Een hele moeilijke vraag om eerlijk te zeggen maar ik zal proberen er toch antwoord op te geven op de manier zoals ik er zelf tegenaan kijk. Zelf vindt ik ondanks dat het heel moeilijk zal zijn om toch zo eerlijk mogelijk te zijn vooral naar je partner, vriendin, vriend en vooral naar je ouders niet alleen voor hun maar ook voor je zelf.
Mijn moeder is er zelf achter gekomen dat ik deze gevoelens heb dus hoefde het haar niet te zeggen (zie elders op mijn weblog mijn verhaal).
Maar ik denk wel als je eenmaal die gevoelens hebt om je weer baby of peuter te willen voelen dat het heel moeilijk is om die te onderdrukken of helemaal naast je neer te leggen. Daarom lijkt mij het echt heel belangrijk ook voor je zelf dat je deze gevoelens kan en vooral mag uiten zonder dat je steeds met angst rond moet lopen dat iemand het zou ontdekken want lijkt mij dat je daar psychisch aan onder door gaat en dat is ook weer niet de bedoeling.
Ik denk zelf dat je een geschikt moment moet uitzoeken om eens goed met je partner, vriendin, vriend of ouders om de tafel te gaan zitten en over jouw gevoelens te gaan praten voor het zich weer baby of peuter willen voelen. Houdt er rekening mee dat niet iedereen meteen begrip zou kunnen opbrengen voor jouw gevoelens. Maar aan de andere kant denk ik ook dat hun respect moeten hebben dat jij zo eerlijk bent om met hun om de tafel te gaan zitten om te praten over jouw gevoelens voor infantilisme. Het moet wel van 2 kanten komen de begrip voor elkaar anders heeft het nooit een kans van slagen.
Ik begrijp ook dat er een enorm risico aan vast zit om het vooral aan partner, vriendin of vriend te vertellen want een huwelijk of relatie kan door deze mededeling ook in een klap over en uit zijn. Maar aan de andere kant zeg ik dan ook weer dan is er dus geen onderling begrip voor elkaar. En vraag ik me ook af wat beter is te kiezen voor je huwelijk of relatie of voor je gevoelens voor infantilisme waar je al lange tijd mee loopt en waar je zelf toch wel heel erg mee zit van hoe daar mee om te gaan.
Je kunt altijd voorstellen om in gesprek te gaan met een psycholoog of psychologe die mogelijk je partner, vriendin, vriend, ouders meer kunnen vertellen over jouw gevoelens en hoe er mee om te gaan dat jij deze gevoelens hebt om je weer baby of peuter te willen voelen. Je kan dit doen via het RIAG of andere instantie van de GGZ na een verwijskaart van je huisarts. Een andere oplossing is eens contact op te nemen met de NVSH deze hebben zelfs een bijeenkomst speciaal voor mensen vanaf 18 jaar met gevoelens om zich weer baby of peuter te willen voelen.
Wil je het niet aan je partner, vriendin, vriend of ouders vertellen en zoek je een plek waar je toch je gevoelens voor het zich baby of peuter willen voelen kan uitleven dan adviseer ik je de luier bijeenkomst van de NVSH in Den Haag te bezoeken ook wel Crèche Bebe te bezoeken (zie elders op mijn weblog voor meer informatie over deze bijeenkomst).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten