Ik woon sinds een paar jaar samen met mijn moeder, opa en oma op een boerderij in Zeeland na eerst in de randstad gewoond te hebben maar daar ben ik min of meer weg getreiterd door jongens/meisjes die mij niet mochten van wegen mijn handicap of beperkingen.
Een vader heb ik nooit gezien want die verliet ons al heel snel kort na mijn geboorte toen die vernam dat ik geboren was met een handicap of beperking en tegen mijn moeder zei dat die een gehandicapt kind niet zag zitten en vervolgens weg ging en mijn moeder alleen achter liet de laffaard.
Ik ben ik het oude dorp waar ik woonde in de randstad enorm gepest door mijn geringe lengte nu slechts 1.41 meter en werd uitgescholden voor smurf, dwerg, kabouter en wat niet meer maar nog erger werd ik er ook op afgerekend omdat ik nog luiers droeg door mijn spierziekte en incontinentie. Zelfs op de lagere school werd ik al gepest en getreiterd en ook na school tijd door een groepje voornamelijk jongens met een paar meisjes als aanhangers omdat het de liefjes van die jongens waren. Ik werd uitgescholden voor baby, broeken plasser en poeper en ze hebben zelfs plastic broekjes van de waslijn gestolen uit onze tuin. Ik ben toen ook naar een aangepaste school gegaan waar ik niet meer gepest werd maar het gepest in de buurt bleef doorgaan wat voor mijn moeder de reden was om te gaan verhuizen naar waar we nu wonen en daar woon ik nu echt met plezier en heb eindelijk rust.
Ik lag al een aantal jaar met mij zelf overhoop omdat ik maar niet wilde accepteren dat ik nog steeds luiers droeg en door mijn moeder of tante net als een baby/peuter verschoond moest worden, geholpen moest worden met aankleden, in bad gaan en in/uit bed gaan en daarbij sliep ik zelfs nog in een aangepast bed met spijlen. Misschien ook wel omdat ik steeds als baby/peuter werd uitgescholden was ik zeer onzeker en kwam ik bijna nooit buiten om te spelen en begon ik mij steeds meer een baby/peuter te voelen.
Ik was ongeveer 15 jaar oud toen ik via internet in contact kwam met een ander meisje destijds via dpf die net als ik luiers droeg om medische redenen en die mij vertelde een tienerbaby te zijn. Ik weest in die tijd totaal niet wat dat was en vroeg honderduit aan haar van hoe of was en ik merkte dat ik steeds meer interesse er in kreeg maar net als velen van jullie durfde ik dat niet aan mijn moeder te zeggen. Tot mijn moeder mij op heterdaad betrapte toen ik aan het kijken was naar foto's van vrouwen in luiers en als baby/peuter gekleed.
Mijn moeder had wel begrepen dat ik lesbische gevoelens heb en eigenlijk niets met jongens had en heb misschien wel door de slechte ervaringen die ik in het verleden heb gehad met ze. Maar het was voor haar wel even schrikken toen ze zag dat ik naar foto's van vrouwen in luiers en als baby/peuter gekleed keek en daar opgewonden van raakte. Ik barstte ook in huilen uit toen mijn moeder het ontdekte en wist niks te zeggen.
Mijn moeder kalmeerde mij en zei niet boos te zijn maar wilde wel alles weten en toen heb ik haar verteld dat ik het liefst weer baby/peuter wilde zijn omdat ik mij ook zo voelde eigenlijk door mijn handicap of beperkingen. Mijn moeder moest best wel slikken en wist niet hoe hier op te reageren en denk dat de meeste ouders dit wel hebben als hun kind zegt zich weer liever baby/peuter te willen voelen. Uiteindelijk volgde er een gesprek met een (kinder)psychologe waar ik nog regelmatig kom en via gesprekken met haar mijn moeder en mij heeft mijn moeder er mee in gestemd dat ik mij weer baby/peuter thuis mocht voelen omdat het voor mij een manier was om te accepteren dat ik incontinent ben en altijd luiers zal moeten dragen, dat ik gehandicapt ben of beperkingen heb waardoor mijn moeder, tante of oma mij moet helpen met verschonen van mijn luier, bij het aankleden, in bad gaan en bij het in/uit bed gaan.
Nu ik al een aantal jaren een tienerpeuter ben voel ik mij een heel stuk beter in mijn vel zitten mede daar mijn moeder en familie hebben geaccepteerd dat ik deze gevoelens heb omdat ze weten dat ik mij zo prettiger voel meestal en ik niet zit te piekeren over mijn handicap of beperkingen die ik heb.
Ik ben blij dat mijn moeder en familie zo begrip vol is en mij accepteren zoals ik mij het prettigste voel namelijk als een peuter ondanks mijn 22 jaar. Maar ik kan gelukkig ook gewoon een 22 jarig meisje zijn met een handicap en beperkingen. En gelukkig pieker ik dan al heel wat minder over mijn handicap of beperkingen dan voorheen. Als peuter pieker ik nergens over en kan ik lekker rustig aan doen en overal van genieten. Het leven duurt al zo kort waarom dan niet genieten er van en hoe of dat gebeurd maakt toch niet uit als ik mij maar prettig en vooral gelukkig voel.
Ik plas in mijn broek, dat doet geen pijn. Vorig jaar opeens wel, ik had een blaasontsteking. Eerst Furadantine, dat hielp niet. Daarna Ciprofloxacine, ik dacht dat mijn nieren weg wilden wandelen. Nu is dat weer over, eindelijk ! Fuubuu broeken gekocht, beter dan de Suprima. Tena Slip Super ipv de Maxi, valt minder op. Een legging over de luier is comfortabel en bevorderd gelijkmatige absorptie. Ik red mij wel !
BeantwoordenVerwijderen